Werkgevers centraal

Moeten we niet veel meer de werkgevers centraal stellen om uitstroom te realiseren?

Sociale diensten hebben een belangrijke opdracht. Er voor zorgen dat zoveel mogelijk uitkeringsgerechtigden zo snel mogelijk weer de bijstand uitstromen. En dan het liefst naar regulier werk natuurlijk. Dus wat doen sociale diensten? Veel aandacht geven aan de mensen die een uitkering hebben. Opleiden, empoweren, werkervaringsplaatsen bieden, en ga zo maar door. Dat is logisch. Daar werken we als sociale dienst toch immers voor? Voor de uitkeringsgerechtigden? Die staan centraal.

Maar moeten we dat eigenlijk wel doen? Uitkeringsgerechtigden centraal stellen? Werkgevers hebben de banen te vergeven. En we willen toch uitstroom realiseren? Wat banen betreft zijn sociale diensten dus afhankelijk van werkgevers. En niet andersom. Wordt het niet eens tijd om het anders te gaan doen? Door werkgevers centraal te stellen?

Vandaag hoorde ik bij een sociale dienst vertellen dat de sociale diensten in de regio steeds beter in contact beginnen te komen met werkgevers. Dat is een goede zaak. De sociale diensten hebben de werkgevers gevraagd hen te helpen uitkeringsgerechtigden aan het werk te krijgen. Maar daar stellen de werkgevers wel voorwaarden tegenover. Voorwaarden die met die uitkeringsgerechtigden te maken hebben. De uitkeringsgerechtigden staan in de vraagstelling van de sociale diensten centraal, dus daar krijg je van de werkgevers dan ook antwoord op. De uitkeringsgerechtigden moeten zoveel jaar ervaring hebben, een specifieke opleiding, de eerste maanden werken met behoud van uitkering, er moet makkelijk weer afscheid van ze genomen kunnen worden, er moet geen begeleiding nodig zijn, enzovoort. Maar ja, door die eisen wordt het bijna onmogelijk om uitkeringsgerechtigden aan het werk te krijgen. Een patstelling dus.

Toen ik dat hoorde moest ik denken aan een onderzoek welke we een tijdje terug hebben gedaan voor een grote gemeente. Een onderzoek voor de afdeling Economische Zaken. De gemeente wilde weten wat gemeente en werkgevers voor elkaar kunnen betekenen. Ook een goede zaak. Een belangrijke vraag was wat werkgevers voor uitkeringsgerechtigden kunnen betekenen. Tijdens interviews die wij afnamen bleek dat werkgevers hier helemaal niet op zitten te wachten. En waarom? Omdat wanneer deze werkgevers hulp vragen bij de gemeente voor bijvoorbeeld een vergunning voor uitbreiding van het bedrijfspand, ze de indruk hebben dat ze worden tegengewerkt. Of omdat wanneer ze iets leveren aan de gemeente ze ontzettend lang op hun betaling moeten wachten. Werkgevers hebben de indruk dat de gemeente niet eerlijk is. Als de gemeente iets nodig heeft moet de werkgever leveren en andersom hoeft dat niet. Dat is geen samenwerking.

Wanneer je de werkgever centraal stelt, dan stel je de vraag wat de werkgever wil, waar deze tegen aan loopt. Misschien is dat een uitbreiding van het bedrijfspand waarvoor de vergunning maar op zich laat wachten. Misschien is het een probleem met personeel. Misschien is het ... Het maakt niet uit wat het is, maar luister er naar en denk met de werkgever mee over een oplossing. En los als het maar enigszins mogelijk is het probleem op. En wees daar creatief in. Versnel de procedure voor een vergunning. Zorg voor een goede ingang. Bemiddel. Wanneer je dat doet mag je ook wat terug vragen van die werkgever. De werkgever zal dan opeens veel minder eisen stellen aan je vraag om hulp voor de uitkeringsgerechtigde.

Wat vind jij? Moeten we de werkgevers veel meer centraal gaan stellen?